مِشـــــکوة

قالَ الصادق (علیه السلام) : لا تَحْرِصْ عَلى شَیء لَوْ تَرَکْتَهُ وَصَلَ إلَیْکَ وَکُنْتَ عِنْدَ اللهِ مُسْتَریحاً مُحْمُوداً بِتَرْکِهِ ، وَمَذْمُوماً بِاسْتِعْجالِکَ فی طَلَبِهِ وَتَرْکِ التَّوَکُّلِ عَلَیْهِ وَالرِّضا بِالْقِسْمِ .

امام صادق (علیه السلام) مى فرماید : در تحصیل چیزى که اگر براى بدست آوردنش جان نکنى و به طور طبیعى حرکت نمائى به تو مى رسد ، حرص نزن ، که اگر براى بدست آوردن مقدّر حریص نباشى فکرت راحت و در پیشگاه حضرت حق مورد توجّه و لطف خواهى بود .

اما براى بدست آوردن برنامه هاى دنیائى اگر حرص بورزى و حدود حضرت دوست را مراعات نکنى ، به سه علّت در حریم حضرت او مورد مۆاخذه خواهى بود :

1 ـ شتاب و حرص در آنچه که براى یافتنش حرص لازم نیست .

2 ـ عدم اعماد و توکّل بر وجود مقدّس حق ، آن هم خداوندى که موجودى از موجوداتش را از هیچ نظر در جهان غیب و شهود از یاد نمى برد .

3 ـ عدم رضایت به داده حق ، و پشت کردن به قسمت و روزى خدا ، که این عدم رضایت به داده حق ، همیشه باعث تجاوز از حدود ، و فرو رفتن در بسیارى از گناهان شده ، اگر انسان از دریچه ایمان و اطمینان و یقین و معرفت به تمام زوایاى این جهان بنگرد ، به این نتیجه مى رسد ، که هر چیزى در این عالم به جاى مخصوص خود قرار گرفته ، و این در و آن در زدن براى بدست آوردن آنچه لازم نیست و جز بار سنگین در زندگى دنیا ، و عذاب سخت در آخرت ثمرى ندارد ، کارى باطل و عملى شیطانى است .

حرص در امور دنیائى ، و در زمینه هاى مادى که به حقیقت خارج از نیازهاى انسان است و تنها به درد تماشا کردن و گذاشتن و از دنیا رفتن مى خورد ، مورث شکستن حدود الهى و پایمال کردن حقوِ بندگان مظلوم و ضعیف خداست .