مِشـــــکوة

از غــــم دوست، در این میـــــکده فـــریاد کشم
داد رس نیست کـه در هــــجر رخـش داد کشم

داد و بیــــــــــداد که در محــفل ما رندى نیست
که بــــرش شــــــــــکوه بــرم، داد ز بیداد کشم

شــــــادیم داد، غــــمم داد و جـــفا داد و وفـا
با صــــفا مـــــــنّت آن را کـه به من داد، کشم

عاشــــــقم، عاشــــق روى تو، نه چیز دگرى
بـــار هجران و وصالت به دل شــــــاد، کشم

در غمت اى گل وحشىِ من، اى خســــرو من
جـور مجـــنون ببرم، تیشه ی فرهاد کـــــشم

مُـــردم از زندگىِ بى تو که با من هســـــتى
طــــرفه سرّى است که باید برِ استاد کشم

سالها مى گذرد، حادثه ها مى آید
" انتظار فرج " از نیمه خرداد کشم