۱۲
فروردين
در برخی از روایات بیان شده است که انسان در قبر دارای همنشین است؛ حال همنشین او یا جوانی زیبا و نیکو صورت است یا حیوانی با چهرهای بسیار خشن و ترسناک که تا روز قیامت انسان را اذیت خواهد کرد.
در «أمالى» شیخ صدوق روایتی از «قَیس بن عاصِم» نقل شده که می‌گوید: من با جماعتى از «بنى تمیم» بر رسول خدا (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) به عنوان میهمان وارد شدیم، من عرض کردم: اى پیغمبر خدا! ما را موعظهاى فرما که از آن نفع ببریم، چون ما قومى هستیم که در صحرا زندگى می‌کنیم و خدمت شما کمتر می‌رسیم؛ حضرت فرمودند: «اى قیس! به درستى که با هر عزتى ذلتى است و با هر زندگى مرگی وجود دارد و با دنیا آخرتی است و براى هر چیزى حساب‌گرى است و بر هر چیزى مراقب و پاس‌دارى قرار داده شده است، براى هر کار نیکویى ثوابى و براى هر کار زشتى عِقابى و براى هر أجلى کتاب و تقدیرى مقدر شده است.
اى قیس! حتماً و بدون شک با تو قرین و هم‌نشینی خواهد بود که با تو دفن می‌شود، در حالی‌که او زنده است و تو نیز با او دفن می‌‌شوى در حالی‌که مرده هستى. پس اگر آن قرین، کریم باشد تو را از گزند حوادث حفظ خواهد کرد و اگر لئیم و پست باشد، تو را دست‌خوش خطرات و آفات نموده به طوفان بلا خواهد سپرد. و روز قیامت نیز محشور نمی‌شوی مگر با او و از تو بازپرسى نخواهد شد مگر از او، پس او را صالح قرار بده چون اگر صالح باشد، با او انس خواهى گرفت و اگر فاسد باشد از هیچ چیز وحشت ندارى مگر از او؛ و آن کردار و عمل تو است».[1]
