مِشـــــکوة

آیت‌الله گرامی در شرح دعای بیست‌ و هشتمین روز ماه مبارک رمضان به مفهوم وسیله و مصداق آن در مسیر تعالی و رشد انسان پرداخته است.

اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوَافِلِ وَ أَکْرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ‏ وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ یَا مَنْ لاَ یَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّین‏ 

اى خدا، در این روز به اعمال نافله و مستحبات، مرا بهره وافر عطا فرما و به حاضر و آماده ساختن مسائل در حقم کرم فرما و وسیله مرا بین وسایل و اسباب به سوى حضرتت نزدیک ساز، اى خدایى که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت.

اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوَافِلِ

خدایا، حظ مرا از نوافل زیاد کن، چون ماه رمضان ماه نوافل است ؛ در حدیث قدسی آمده: « لَا یَزالُ الْعَبْدُ یَتَقَرَّبُ الَىَّ بِالنَّوافِلِ حَتَّى احِبَّهُ فاذَا احْبَبْتُهُ کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذى یَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذى یَبْصُرُ بِهِ وَ لِسانَهُ الَّذى یَنْطِقُ بِهِ وَ یَدَهُ الَّتى یَبْطِشَ بِها؛ وسائل الشیعه ج 3 ص 53» همیشه بنده نزدیک مى‏شود به من به نوافل، یعنى به طاعات و عبادات نافله، مثل نماز غیر واجب، روزه غیر رمضان، قرائت قرآن، تسبیح، ذکر، فکر، توجّه تامّ به مبدأ، معاونت و کمک به فقرا و مساکین و ... به خدا تقرب می‌جوید: تا اینکه من او را دوست می‌دارم و وقتی من دوست او شدم، من گوش، چشم، زبان، دست و پای او می‌شوم پس با من بشنود، ببیند، حرف بزند.

وَ أَکْرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ

مرا در این ماه گرامی بدار تا مسائل را در ذهن خود حاضر داشته باشم، مسائل عام است و آن اموری است مورد مسئولیت من است و تنها مسائل شرعی مراد نیست بلکه تمام وظایفی که انسان باید انجام دهد را شامل می‌شود.

وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ

خدایا در بین وسائل، آن وسیله ای که من را زودتر به تو می رساند به من نزدیک کن

«وسیله» چیست؟

«وسیله» به‌معنى «تقرّب جستن» و یا چیزى است که باعث تقرب مى‏شود و یا نتیجه‏اى که از تقرب حاصل مى‏گردد.

و به این ترتیب، «وسیله» مفهوم بسیار وسیعى دارد که هر کار نیک و شایسته‏اى را شامل مى‏شود، و هر صفت برجسته، در مفهوم آن درج است؛ چرا که همه این‌ها موجب قرب پروردگار است.

در جمله‏ هاى بسیار پر مغزى، که از على علیه السلام در خطبه 110 «نهج البلاغه» نقل شده، مى‏خوانیم: «بهترین وسیله‏اى که بندگان با آن به درگاه خدا تقرب مى‏جویند، ایمان به خدا، برپا داشتن نماز، اداء زکات، روزه ماه رمضان، حج و عمره، صله رحم، انفاق و بخشش در راه خدا در نهان و آشکار، و تمام اعمال نیکى است که انسان را از سقوط و پستى نجات مى‏دهد».

همچنین شفاعت پیامبران و بندگان صالح خدا و مقربان درگاه او- که طبق صریح آیات قرآن در پیشگاه او پذیرفته مى‏شود- یکى دیگر از وسائل تقرب به او است.

اشتباه نشود، منظور از توسل به مقربان درگاه پروردگار، این نیست که انسان چیزى را از پیامبر(ص) یا امام (ع)، مستقلًا تقاضا کند و یا حلّ مشکلى را از او بخواهد، بلکه، هدف آن است که خود را در راه آنان قرار دهد و هماهنگ با برنامه‏هاى آنها شده و خدا را به مقام آنان بخواند، تا خدا هم اجازه شفاعت در مورد آنان را بدهد.

یَا مَنْ لاَ یَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّین‏

ای کسی که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت؛ اگر همه عالم با خدا حرف بزنند؛ خدا را از دیگری غافل نمی‌کند و در آنِ واحد، به همه بندگان توجه دارد.