خدایا !
تو خود مَرا در پی خویش کشاندی
و در راه سُتوار و هموارت راندی
و به روزهام فرا خواندی
تو خود مرا گفتی که از بام تا شام، خوراک و نوشاک واگذارم
و چشم و گوش و زبان خویش پاس دارم
امروز آغازین روزی است که از سحرگاهان نقره‌ای
به صف روزه‌داران پیوسته‌ام
دهان از هر خوردی بَربسته‌ام
و در پیِ پیمان تو نشسته‌ام
پس بار الها !
روزهام را آن‌سان بگردان که بر روزه‌دارانِ راستین می‌پسندی
و مرا آن گونه به ریسمان سُتوارِ خویش بر بَند که
دوستان خاص خود بِدان می‌بندی
روز آفرینا !
شب همه شب، روزنه‌هایی فراخ می‌گشایی
و بندگانِ از بند رهیده‌ات را
که به کرانه‌های امن دریای رحمت تو رسیده‌اند، می‌ستایی
روزه‌ی روزانه را براتِ پذیرش نیایش‌های شبانه می‌خواهی
و با راز و نیازی هر چند کوتَه، از بار جانکاهِ گناهِ بندگانت می‌کاهی
آنان که در تاریکای شامگاهان دست نیاز به سوی تو دراز می‌کنند
و نام‌های زیبای تو را با آهنگی دل‌انگیز آواز می‌کنند
پاسخی زوتَر می‌ستانند
و توسن تازانِ خویش خوش‌تر می‌رانند
بار پروردگارا !
بیداری سحرگَهان مرا بپذیر
و مرا نیز در شمار بندگان شب‌زنده‌دارت دست بگیر
جان‌بخشا !
روزه را جان‌مایه‌ی بیداری جانِ شیفته‌ی ما نهاده‌ای
و با ناخوردن و ناشامیدن، ما را فَرافرشته گردانده‌ای
ما غفلتیان اما، آن‌سان در خواب سنگین آسان فرو شده‌ایم
که گوییا مرده‌ایم و گمشده‌ایم
جز با سیلی‌های پیاپی تو که
خود نوازش‌گرِ رخسار ما است
از رؤیای دیرین خویش به در نمی‌آییم
و جز با بیدارباش‌های پیوسته‌ات که
هوش‌بخشِ اندام‌های رنجور و تبدارِ ما است
خواب نوشین وا نمی‌نهیم
تنها این تویی که ما را بیدار می‌نُمایی
و سنگینی خواب از دیدگان خسته‌ی ما می‌رُبایی
کردگارا !
در نخستین روز ماه رمضان
ما را از خوابی که غفلت‌زدگان را فرا گیرد، وا رَهان
خدایا !
در بی‌آبانِ گنه سرگشته‌ایم،
فرمان تو نادیده
و دستور تو ناشنیده
رخشِ خویش خوانده
و به این سو و آن سو رانده‌ایم
نه چشم از ناپسند بسته‌ایم
نه از بندِ نیرنگ‌های رنگ‌رنگ رسته‌ایم
اینک به این خوشیم که اذانِ رمضان در آذانِ ما نشسته
و گل‌های رحمت رُسته
امید به این بسته‌ایم که
در نخستین روز سپیدِ این ماه نورانی، عهد خویش از سر گیریم
و پیمانِ خویش بپاییم تا بمیریم
مهربانا !
که همه‌ی جهان و جهانیان بر سفره‌ی رحمتِ بی‌منت تو نشسته‌اند
و دل به بخشایشِ سربه‌سر جان‌بخشِ تو بسته‌اند
از کَرد‌های ناپسندِ من درگذر
و مرا در حلقه‌ی یاران در آور
آمرزگارا !
که همه‌ی ناخوش‌کرداران امید آمرزش از تنها تو دارند
و توبه‌پذیریِ تو را چشم‌انتظارند
نافرمانی‌های فراوانی را که از من فرمان‌گریز دیده‌ای فرو پوشان
و مرا در حسرت مَنشان
مناجات «شعبانیه» را خواندید؟ بخوانید آقا ...!
مناجات شعبانیه از مناجات هایی است که اگر انسان دنبالش برود و فکر در او بکند، انسان را به یک جایی می‌رساند. آن کسی که این مناجات را گفته و همه ائمه هم به حسب روایت می خواندند، اینها، آنهایی بودند که وارسته از همه چیز بودند. مع ذلک آن طور مناجات می کردند، برای اینکه خود بین نبودند.
هرچه بودند این طور نبوده که خودش را ببیند که، حالا من امام صادق ام دیگر، نه امام صادق مثل آن آدمی که در معصیت غرق است مناجات می کند، برای اینکه می بیند خودش هیچ نیست و هر چه هست نقص است و هر چه هست از اوست.
هر چه کمال است از اوست، خودش چیزی ندارد هیچ یک چیزی ندارند، انبیا هم هیچی نداشتند. همه هیچ اند و اوست فقط ، همه هم دنبال او هستند، همه فطرت ها دنبال او هستند، منتها چون ما محجوبیم، نمی فهمیم که ما دنبال او هستیم؛
آنهایی که می فهمند، آنها وارسته می شوند و می روند سراغ همان معنا. این کمال انقطاعی که خواستند، این کمال انقطاع همینست که از همه این چیزهایی که هستش، اصلش به کنار باشند.
انه کال ظلوما جهولا را که در آیه شریفه وارد شده است که عرضنا الامانه علی السموات والارض و الجبال فابین بعد می گوید:
انه کان ظلوما جهولا بعضی می گویند که «ظلوما جهولا» بالاترین وصفی است که خدا برای انسان کرده؛ «ظلوما» که همه بت ها را شکسته و همه چیز را شکسته؛
«جهولا» برای اینکه به هیچ چیز توجه ندارد و هیچ چیز را متوجه به آن نیست، غافل از همه است. ما نمی توانیم این طور باشیم، ما امانتدار هم نمی توانیم باشیم، لکن می توانیم در آن راه باشیم.
(صحیفه امام، ج۱۹، ص۲۵۳)
مناجات شعبانیه از بزرگترین مناجات و از عظیم ترین معارف الهى و از بزرگترین امورى است که آنهایى که اهلش هستند مىتوانند تا حدود ادراک خودشان استفاده کنند.
(صحیفه امام، ج۱۷، ص: ۴۵۶)
صحیفه سجادیه
اى خدائی که در حوائج خلق منتهاى هر مطلوب و آرزوئى
اى خدائى که بندگان همگى بهر مطلب و مقصود نزد تو نائل مى شوند.
اى خدائى که نعمتهایش را به بها نتوان خرید
اى خدائى که عطاهایش به منت آلایش نیابد
اى خدائى که تنها به تو از همه ى عالم بى نیاز توان شد
اى خدائى که همه ى بندگان راغب و مشتاق تواند و روى از تو به غیر نتوانند کرد
اى خدائی که گنجهاى او هرگز نابود نشود
اى خدائى که حکمت کاملش را در نظم عالم هیچ سبب و علتى مبدل نسازد
اى خدائى که حوائج نیازمندان از او قطع نشود
اى خدائى که دعاى همه اهل عالم او را ملول نکند
ای خدایی که خود را به وصف غنى و بى نیازى از خلق توصیف کردى
ای خدائی که خلق را به فقر و حاجت نسبت دادى
مشتاقانه براى رفع حاجتم به درگاه تو آمدم و با بار امید بر تو وارد شدم.
در حالى که به تو وثوق کامل دارم.
دستهای خالی من دخیل دلهای پاکتان…
مرا در روزهای رمضان
نه به بهای لیاقت
بلکه به رسم رفاقت دعا کنید
التماس دعا دوستان خوبم
تفکر و تشکر :
الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىَ جُنُوبِهِمْ وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذا بَاطِلًا سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ آل عمران ﴿۱۹۱﴾
۱۴ نکته درباره زیارت جامعه کبیره که از امام علی النقی (ع) به ما رسیده است.
زیارت جامعه کبیره که اقیانوسی مواج از معارف الهی و مضامین عالی مشتمل بر معرفی مقام ائمه علیهم السلام است؛ از امام علی النقی علیه السلام به ما رسیده است. زیارت جامعه که به تعبیر علامه مجلسی(ره) از نظر سند و روایت از صحیح‌ترین و قوی‌ترین زیارات ائمه علیهم السلام است یادگاری عظیمی است که در حرم هر یک از ائمه معصومین علیهم‌السلام آن زیارت را می‌خوانیم.
از آنجاکه این زیارت ، بر نقل نصوص مختلف ، معتبرترین زیارات بوده و توصیه به خواندن آن در مشاهد مشرفه ، اکیدا به چشم می خورد ؛ توجه به مضامین مهم آن نیز باید مورد توجه قرار بگیرد .
علی
(ع) گفت: رسول اکرم (ص) روزی فرمود: یا علی خواهی تو را چیزی آموزم که اگر
خلق هفت آسمان و زمین جمع گردند نتوانند به تو بدی و آسیبی رسانند و هیچ
کس بر تو ظفر نیابد. گفتم: بلی. فرمود: هفت
آیه در قرآن است آن را این گونه بر خود بخواند و بدم. اول: از پیش رو،
دوم: پشت سر، سوم: بالای سر، چهارم: به سوی پایین، پنجم: بر طرف راست، ششم: بر
طرف چپ و هفتم بر تمام اعضاء. یا علی! هر کس این هفت آیه را بخواند یا با
خود دارد حق سبحانه و تعالی هفتاد هزار بدی را از نامه عمل او دور کند و
هفتاد هزار حور نامه عمل او نویسد و هفتادهزار قصر در بهشت برایش بنا کند و
هفتاد هزار حور و قصور و غلمان به او کرامت فرماید و هفتاد هزار حله از
حریر و دیبای بهشتی به او بپوشاند چنان که صفت آنها را حق داند و دیگری
نداند. یا علی! هر کس این هفت آیه را بخواند و به خود بدمد اگر نزد امراء و
حکام رود البته عزیز و مکرم باشد اگر چه بر او خشم گرفته باشند، نرم
گرداند. (و آن هفت آیه این است):
قُل لَنْ یُصیبَنا اِلاّ ما کَتَبَ اللهُ لَنا هُوَ مَوْلنا وَ عَلَی اللهِ فَلْیَتَوَّکَّلِ الْمُؤمِنُونَ. (سوره توبه(۹)، آیه۵۱)
بگو هرگز نرسد ما را مگر آنچه را نوشت خدا بر ما، اوست صاحب اختیار ما و بر خدا توکل کنند گروندگان.
وَ
اِنْ یَمْسَسْکَ اللهُ بِضُرًّ فَلا کاشِفَ لَهُ اِلاّ هُوَ وَ اِنْ
یَمْسَسْکَ بِخَیْرٍ فَهُوَ عَلی کُلَّ شَیءٍ قَدیرٌ. (سوره انعام(۶)، آیه
۱۷)
و اگر برساند تو را خدای سختی پس نیست بازدارنده مر آن را مگر او و اگر برساند به تو نیکویی پس او بر هر چیزی تواناست.
وَ
ما مِنْ دابَّهٍ فی الْأرْضِ اِلاّ عَلَی اللهِ ر‍ِزْقُها وَ یَعْلَمُ
مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها کُلُّ فی کِتابٍ مُبینٍ. (سوره هود (۱۱) آیه ۶)
و نیست هیچ جنبنده‌ای در زمین مگر بر خداست روزی او و می‌داند قرارگاهش و آرامگاهش را به جملگی در کتابی روشن است.
اَنّی
تَوَکَّلْتُ عَلَی اللهِ رَبّی وَ رَبَّکُمْ ما مِنْ دابَّهٍ اِلاّ هُوَ
اخِذٌ بِناصِیَتِها اِنَّ رَبّی عَلی صِراطٍ مُسْتَقیمٍ. (سوره هود (۱۱) آیه ۵۶)
همانا
من توکل کردم بر خدای پروردگارم و پروردگار شما نیست هیچ جنبنده‌ای مگر که
اوست گیرنده موی پیشانیش را همانا پروردگار من به راه راست است.
وَ کَاَیَّنْ مِنْ دابَّهٍ لا تَحْمِلُ رِزْقَها اللهُ یَرْزُقُها وَ اِیّاکُمْ وَ هُوَ السَّمیعُ الْعَلیمُ (سوره عنکبوت (۲۹) آیه۶۰)
و چه بسیار جنبنده ه برنمی‌دارد روزی خود را، خدا روزی می‌دهد او را و شما را و او شنوای داناست.
ما
یَفْتَحِ اللهُ لِلنّاسِ مِنْ رَحْمَهٍ فَلا مُمْسِکَ لَها وَ ما یُمْسِکْ
فَلا مُرْسِلَ لَهُ مِنْ بَعْدِهِ وَ هُوَ الْعَزیزُ الْحَکیمُ. (سوره
فاطر (۳۵) آیه۲)
آنچه گشاده
گرداند خدا برای مردمان از رحمت، پس نیست بازگیرنده مر آنرا و آنچه را
بازگیرد پس نیست فرستنده مر او را بعد از گرفتن او و اوست غالب درست کردار.
وَ لَئِنْ سَاَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمواتِ وَ الْأرْضَ لَیَقُولُنَّ اللهُ قُلْ اَفَرَاَیْتُمْ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللهِ اِنْ اَرادِنیَ اللهُ بِضُّرً هَلْ هُنَّ کاشِفاتُ ضٌرِّهِ اَوْ اَرادَنی بِرَحْمَهٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِکاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِیَ اللهُ عَلَیهِ یَتَوَکَلُّ الْمُتَوَکَلُّونَ (سوره زمر (۳۹) آیه ۳۸)
و اگر بپرسی از ایشان کی آفرید آسمانها و زمین را هر آینه خواهند گفت البته خداست. بگو خبر دهید که آنچه را می‌خوانید از غیر خدا اگر خواست به من خدای ضرری را آیا ایشانند دفع کننده ضررش یا اگر خواست به من رحمت و احسانی آیا ایشانند بازدارندگان رحمتش. بگو که بس است مر خدا بر او توکل می‌کنند توکل کنندگان.
