نشانه قبولی نماز

امام صادق (ع ) :

من احب ان یعلم اقبلت صلاته ام لم تقبل

فلینظر هل منعته صلاته عن الفحشاء و المنکر

 فبقدر ما منعته قبلت منه

( بحار الانوار، ج ,82 ص 198 )

هرکس دوست دارد بداند نمازش قبول شده یا نه ،

ببیند که آیا نمازش او را از گناه و زشتی باز داشته یا نه ؟

پس به هر قدر که نمازش او را از گناه باز داشته به همان

 اندازه نمازش قبول شده است .

نعمت بی بدیل قران

مَن اُعطِیَ القرآنَ فَظَنَّ أنّ أحَدا اُعطِیَ أکثَرَ ممّا اُعطیَ فقد عَظَّمَ صَغیرا وصَغَّرَ کبیرا.


پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم فرمود:

به هر کس (نعمت دانستن) قرآن داده شود و با این حال گمان کند که به دیگرى نعمتى بالاتر و بیشتر از این نعمت او داده شده ‏است ، بى ‏گمان کوچکى را بزرگ شمرده و بزرگى را کوچک.

معانی الأخبار، 279 - منتخب میزان الحکمة، 458

سیره ائمه

مِنْ دینِ الْأَئِمَّةِ الْوَرَعُ وَ الْعِفَّـةُ وَ الْصَّلاحُ (...اِلى قَوْلِهِ) وَ اِنْتِـظارُ الْفَـرَجِ بِالصَّـبْرِ.

امام صادق علیه السلام فرمود:

تقوى و پاکدامنى و درستى... و انتظار فرج با صبر و بردبارى از راه و رسم ائمه علیهم السلام است.

بحارالأنوار، ج52، ص 122

مرثیه سید الشهداء (ع) از زبان باقر العلوم (ع)

قال الامام الباقر علیه السلام:

اِنّ الحُسَینَ صاحِبَ کَربَلا قُتِلَ مَظلوما، مَکروبا عَطشانا، لَهفانا فآلَى اللّه‏ُ عَزَّوَجلّ عَلى نَفسِهِ اَن لا یاتیَهُ لَهفانٌ و لا مَکروبٌ و لا مُذنِبٌ و لا مَغمومٌ و لا عَطشانٌ و لا مَن بِهِ عاهَةٌ ثُمَّ دَعا عِندَهُ و تَقَرَّبَ بِالحُسَینِ بنِ عَلىٍّ علیه السلام اِلَى اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ إلاّ نَفَّسَ اللّه‏ُ کُربَتَهُ وَ اَعطاهُ مَسأَلَتَهُ و غَفَرَ ذَنبَهُ وَ مَدَّ فى عُمُرِهِ وَ بَسَطَ فى رِزقِهِ فَاعتَبِروا یا اُولـِى الاَبصار؛

 

امام محمد باقر (ع) فرمود :

حسین، بزرگ مرد کربلا، مظلوم و رنجیده خاطر و لب تشنه و مصیب ‏زده به شهادت رسید. پس خداوند، به ذات خود، قسم یاد کرد که هیچ مصیبت‏ زده و رنجیده خاطر و گنهکار و اندوهناک و تشنه ‏اى و هیچ بَلا دیده ‏اى به خدا روى نمى‏ آورد و نزد قبر حسین علیه السلام دعا نمى ‏کند و آن حضرت را به درگاه خدا شفیع نمى ‏سازد، مگر این‏که خداوند، اندوهش را برطرف و حاجاتش را برآورده مى‏ کند و گناهش را مى‏ بخشد و عمرش را طولانى و روزى ‏اش را گسترده مى ‏سازد. پس اى اهل بینش، درس بگیرید!

مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج10 ، ص239 - بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 98، ص 46، ح 5

زیارت کربلا در روایات اهل بیت (ع)

منبع : سایت راسخون

مژده به شیعیان علی (ع)

هفت مژده پیامبر اکرم به دوستداران حضرت علی

رسول خدا صلی الله علیه و آله به امیرمومنان علی علیه السلام فرمودند: ای علی! شیعیان تو در روز قیامت رستگارند و چنان چه هر کس به یکی از آن ها اهانتی کند به تو اهانت کرده است و کسی که به تو اهانت کند، به من اهانت کرده است و هرکس به من اهانت کند، خداوند او را داخل آتش جهنم کند.

سپس فرمودند: چه عذاب دردناکی است! ای علی! تو از منی و من از تو، روح تو از روح من است و سرشت تو از سرشت من و شیعیان تو از زیادی سرشت ما خلق شده اند، هر کس آنان را دوست بدارد ما را دوست داشته و اگر کسی با آنان دشمنی کند با ما دشمنی کرده است و هر کس نسبت به آنان کینه بورزد به ما کینه ورزیده است و هر کس به آن ها مهر بورزد، به ما مهر ورزیده است. ای علی! شیعیان تو از تمام گناهان و عیب ها آمرزیده شده اند.

ای علی! بشارت ده به شیعیانت که من هنگام قرارگرفتن در مقام محمود شفیع آنان خواهم بود. ای علی! شیعیان تو شیعه خدا، یاران تو یاران خدا و دوستان تو دوستان خدا می باشند و حزب تو حزب خداست. خوشبخت است آن که دارای ولایت توست و بدبخت است کسی که با تو دشمنی کند.

ای علی! برای تو در بهشت گنجی است و تو مسلط بر آنی. جابر می گوید: روزی نزد پیامبر اکرم صلی ا...علیه و آله بودم، ناگاه رو به طرف علی بن ابیطالب (ع) کردند و فرمودند: ای ابوالحسن! آیا تو را مژده ای دهم؟

عرض کرد: بلی ای رسول خدا(ص)، فرمودند: جبرئیل از طرف خداوند به من خبر داد که هفت خصلت به شیعیان و دوستدارانت عطا شد: مدارا با آنان هنگام مرگ، انس هنگام رمیدن و وحشت مردم، روشنی در هنگام تاریکی، ایمنی در هنگام برپایی قیامت، عدالت در میزان عمل، گذشتن از پل صراط، داخل شدن به بهشت قبل از سایر مردم، در حالی که نور ایمان پیشاپیش و سمت راست آنان در حرکت است.

منبع : (مشکاة الانوار فی غررالاخبار، الفصل الرابع فی منزلة الشیعه)

نشانه های عاقل از دیدگاه امام رضا (ع)

ده خصلت برای تکمیل عقل


 لا یَتِمُّ عَقْلُ امْرِء مُسْلِم حَتّى تَکُونَ فیهِ عَشْرُ خِصال:

 أَلْخَیْرُ مِنْهُ مَأمُولٌ. وَ الشَّرُّ مِنْهُ مَأْمُونٌ.

یَسْتَکْثِرُ قَلیلَ الْخَیْرِ مِنْ غَیْرِهِ،

وَ یَسْتَقِلُّ کَثیرَ الْخَیْرِ مِنْ نَفْسِهِ.

لا یَسْأَمُ مِنْ طَلَبِ الْحَوائِجِ إِلَیْهِ،

وَ لا یَمَلُّ مِنْ طَلَبِ الْعِلْمِ طُولَ دَهْرِهِ.

 أَلْفَقْرُ فِى اللّهِ أَحَبُّ إِلَیْهِ مِنَ الْغِنى.

وَ الذُّلُّ فىِ اللّهِ أَحَبُّ إِلَیْهِ مِنَ الْعِزِّ فى عَدُوِّهِ.

وَ الْخُمُولُ أَشْهى إِلَیْهِ مِنَ الشُّهْرَةِ.

ثُمَّ قالَ علیه السلام: أَلْعاشِرَةُ وَ مَا الْعاشِرَةُ؟

قیلَ لَهُ: ما هِىَ؟

قالَ علیه السلام: لا یَرى أَحَدًا إِلاّ قالَ: هُوَ خَیْرٌ مِنّى وَ أَتْقى».

(تحف العقول، صفحه ۴۴۳)

امام هشتم حضرت رضا(علیه السلام) فرمودند:

عقل شخص مسلمان تمام نیست، مگر این که ده خصلت را دارا باشد:

۱ـ از او امید خیر باشد

۲ـ مردم از بدى او در امان باشند

۳ـ خیر اندک دیگرى را بسیار شمارد

۴ـ خیر بسیار خود را اندک شمارد

۵ـ هر چه حاجت از او خواهند دلتنگ نشود

۶ـ در عمر خود از دانش طلبى خسته نشود

۷ـ فقر در راه خدایش از توانگرى محبوبتر باشد

۸ـ خوارى در راه خدایش از عزّت با دشمنش محبوبتر باشد

۹ـ گمنامى را از پرنامى خواهانتر باشد

سپس فرمود: دهمین و چیست دهمین؟

به او گفته شد: چیست؟

فرمود: احدى را ننگرد جز این که بگوید او از من بهتر و پرهیزکارتر است.

کلمه " خطر " در نهج البلاغه

واژه ی خطر در نهج البلاغه:

 

"خطر" در نهج البلاغه و "سیمای پیامبر اکرم(ص)" در نهج البلاغه عنوان

دو مقاله تحقیقی بود که مد نظرم بود و دانشگاه با عنوان اول موافقت کرد

و دست به کار شدم . البته هنوز سه چهار ماه تا آماده شدن این تحقیق

باقی مانده ولی سرفصل تحقیقم را در این پست به یادگار ثبت میکنم :

---

اصلی ترین معنای واژه خطر "افتادن در ورطه هلاکت" است و در

کتاب شریف نهج البلاغه ۲۳ بار از ماده این کلمه استفاده شده .

با نگاهی اجمالی به سخنان حضرت علی علیه السلام در کتاب

نهج البلاغه درمی یابیم حضرت خطرات ذیل را گوشزد نموده و از

غفلت مردم نسبت به این خطرات بیم داده اند:

۱- خطر دنیاطلبی و دنیا زدگی

۲- خطر بدعت در دین

۳- خطر هواپرستی

۴- خطر آرزوهای دراز 

۵- خطر طمع

۶- خطر نفاق و تفرقه

۷- خطر شیطان

۸- خطر غرور و تکبر

۹- خطر منت

۱۰- خطر اسراف

۱۱- خطر حرام خواری

۱۲- خطر از دست دادن فرصت ها

۱۳- خطر حکومت و قدرت

۱۴- خطر ظلم

۱۵- خطر فقر

۱۶- خطر فتنه ها

۱۷- خطر شرک

۱۸- خطر گناهان

۱۹- خطر علم بدون عمل

۲۰- خطر لجاجت

۲۱- خطر ناامیدی و یاس

۲۲- خطر غفلت و سستی

۲۳- خطر چاپلوسی

۲۴- خطر شبهات

قیامت با چهره های باطنی

قیامت روز آشکار شدن نهان ها

 

در مورد محشور شدن بعضی انسان ها به شکل حیوان روایت شده معاذ بن جبل نزدیک رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله در منزل ابو ایّوب  انصارى نشسته بود پس معاذ گفت یا رسول اللَّه آیا قول خداى تعالى که میفرماید: «یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْواجاً» را دیده‏اى. پس پیامبر فرمود: اى معاذ از امر بزرگى سؤال کردى آن گاه چشمان مبارکشرا فرو بست سپس فرمود:"ده طائفه از امّت من به طور پراکنده محشور میشوند. خداوند آنها را از میان مسلمین مشخّص فرموده و صورت بعضى از آنها به شکل میمون و بوزینه و برخى را به صورت خوک و بعضى هیکلشان وارونهاست و....  امّا آنهایى که به صورت میمونند آنها سخن‏چینان از مردمند.و امّا آنهایى که بر صورت خوکند پس آنها حرامخوارها هستند که از راه حرام کسب میکنند. و امّا آنها که وارونه ‏اند آنها ربا خورانند و ...

ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج‏26، ص: 239

آیه إذا الوحوش حُشِرَت ، به بیان علامه حسن زاده می فرمایند: یکی از معانی و مصادیق و بطون این آیه هم این هست که منظور محشور شدن انسان هایی با خوی وحشی و حیوانی است یعنی سخن از زمانی می گوید که به تمثال حیوان های وحشی به خاطر داشتن  صفات آنها ظاهر و محشور می شوند مثلا همه می بینند و می فهمند این آقا فلانی است ولی به شکل سگ شده چون در این دنیا  صفت سگ را داشته است.

قیامت یوم تبلی السرائر :

                       روزی که نهان ها آشکار می شود

قرآن مجید و امکان حیات در کرات آسمانی

پرسش: علوم امروز فرضیه های فراوانی پیرامون امکان و یا عدم امکان حیات و زندگانی در کرات آسمانی غیر از زمین دارند آیا در آیات الهی به این مسئله اشاره شده است؟

پاسخ:برای اثبات حیات و زندگانی در کرات آسمانی به این آیه شریفه استناد می شود:

 وَ مِنْ آیاتِهِ خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَثَّ فیهِما مِنْ دابَّةٍ وَ هُوَ عَلى‏ جَمْعِهِمْ إِذا یَشاءُ قَدیرٌ .

و از نشانه‏هاى [قدرتِ‏] اوست آفرینش آسمانها و زمین و آنچه از [انواع‏] جنبنده در میان آن دو پراکنده است، و او هرگاه بخواهد بر گردآوردنِ آنان تواناست.)                                    

 (شورى:29)

مفسران قرآن مجید در کتب تفسیری خود پیرامون این مسئله ایگونه اظهار نظر می کنند:

علامه طباطبایی: ظاهر آیه این است که در آسمان ها خلقتی از جنبندگان است همانطوری که در زمین وجود دارند.(المیزان، ج 18، ص 58)